سوره الرحمن | متن، ترجمه و صوت سوره الرحمان
توجه: فایل صوتی سوره الرحمن با صدای استاد پرهیزگار بعد از اتمام سوره، در پایین صفحه قرار گرفته است.
متن و ترجمه سوره الرحمن
بِسْمِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
الرَّحْمَنُ (۱)
[خداى] رحمان (۱)
عَلَّمَ الْقُرْآنَ (۲)
قرآن را ياد داد (۲)
خَلَقَ الْإِنْسَانَ (۳)
انسان را آفريد (۳)
عَلَّمَهُ الْبَيَانَ (۴)
به او بيان آموخت (۴)
الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ بِحُسْبَانٍ (۵)
خورشيد و ماه بر حسابى [روان]اند (۵)
وَ النَّجْمُ وَ الشَّجَرُ يَسْجُدَانِ (۶)
و بوته و درخت چهره سايانند (۶)
وَ السَّمَاءَ رَفَعَهَا وَ وَضَعَ الْمِيزَانَ (۷)
و آسمان را برافراشت و ترازو را گذاشت (۷)
أَلَّا تَطْغَوْا فِي الْمِيزَانِ (۸)
تا مبادا از اندازه درگذريد (۸)
وَ أَقِيمُوا الْوَزْنَ بِالْقِسْطِ وَ لَا تُخْسِرُوا الْمِيزَانَ (۹)
و وزن را به انصاف برپا داريد و در سنجش مكاهيد (۹)
وَ الْأَرْضَ وَضَعَهَا لِلْأَنَامِ (۱۰)
و زمين را براى مردم نهاد (۱۰)
فِيهَا فَاكِهَةٌ وَ النَّخْلُ ذَاتُ الْأَكْمَامِ (۱۱)
در آن ميوه [ها] و نخلها با خوشه هاى غلاف دار (۱۱)
وَ الْحَبُّ ذُو الْعَصْفِ وَ الرَّيْحَانُ (۱۲)
و دانه های با سبوس و کاه و گیاهان خوشبو است (۱۲)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۱۳)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۱۳)
خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ صَلْصَالٍ كَالْفَخَّارِ (۱۴)
انسان را از گل خشكيده اى سفال مانند آفريد (۱۴)
وَ خَلَقَ الْجَانَّ مِنْ مَارِجٍ مِنْ نَارٍ (۱۵)
و جن را از تشعشعى از آتش خلق كرد (۱۵)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۱۶)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۱۶)
رَبُّ الْمَشْرِقَيْنِ وَ رَبُّ الْمَغْرِبَيْنِ (۱۷)
پروردگار دو مشرق و پروردگار دو مغرب است (۱۷)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۱۸)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۱۸)
مَرَجَ الْبَحْرَيْنِ يَلْتَقِيَانِ (۱۹)
دو دریای [شیرین و شور] را روان ساخت در حالی که همواره باهم تلاقی و برخورد دارند (۱۹)
بَيْنَهُمَا بَرْزَخٌ لَا يَبْغِيَانِ (۲۰)
[ولی] میان آن دو حایلی است که به هم تجاوز نمی کنند [درنتیجه باهم مخلوط نمی شوند!] (۲۰)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۲۱)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۲۱)
يَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَ الْمَرْجَانُ (۲۲)
از آن دو دریا لؤلؤ و مرجان بیرون می آید (۲۲)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۲۳)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۲۳)
وَ لَهُ الْجَوَارِ الْمُنْشَآتُ فِي الْبَحْرِ كَالْأَعْلَامِ (۲۴)
و او را در دریا کشتی های بادبان برافراشته چون کوه هاست (۲۴)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۲۵)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۲۵)
كُلُّ مَنْ عَلَيْهَا فَانٍ (۲۶)
همه آنان که روی این زمین هستند، فانی می شوند (۲۶)
وَ يَبْقَى وَجْهُ رَبِّكَ ذُو الْجَلَالِ وَ الْإِكْرَامِ (۲۷)
و ذات باشكوه و ارجمند پروردگارت باقى خواهد ماند (۲۷)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۲۸)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۲۸)
يَسْأَلُهُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ كُلَّ يَوْمٍ هُوَ فِي شَأْنٍ (۲۹)
هر که در آسمان ها و زمین است از او درخواست [حاجت] می کند، او هر روز در کاری است (۲۹)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۳۰)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۳۰)
سَنَفْرُغُ لَكُمْ أَيُّهَ الثَّقَلَانِ (۳۱)
ای انس و جن! به زودی به [حساب] شما می پردازیم(۳۱)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۳۲)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۳۲)
يَا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ إِنِ اسْتَطَعْتُمْ أَنْ تَنْفُذُوا مِنْ أَقْطَارِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ فَانْفُذُوا لَا تَنْفُذُونَ إِلَّا بِسُلْطَانٍ (۳۳)
ای گروه جن و انس! اگر می توانید از کرانه ها و نواحی آسمان ها و زمین بیرون روید، پس بیرون روید؛ نمی توانید بیرون روید مگر با نوعی توانایی و قدرت (۳۳)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۳۴)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۳۴)
يُرْسَلُ عَلَيْكُمَا شُوَاظٌ مِنْ نَارٍ وَ نُحَاسٌ فَلَا تَنْتَصِرَانِ (۳۵)
بر شما شعله هایی از آتش بی دود و دود آتش آلود فرستاده خواهد شد، در نتیجه نمی توانید یکدیگر را [برای دفع عذاب] یاری دهید! (۳۵)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۳۶)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۳۶)
فَإِذَا انْشَقَّتِ السَّمَاءُ فَكَانَتْ وَرْدَةً كَالدِّهَانِ (۳۷)
پس آنگاه كه آسمان از هم شكافد و چون چرم گلگون گردد (۳۷)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۳۸)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۳۸)
فَيَوْمَئِذٍ لَا يُسْأَلُ عَنْ ذَنْبِهِ إِنْسٌ وَ لَا جَانٌّ (۳۹)
پس در آن روز [به علت سرعت فوق العاده حسابرسی و روشن بودن همه امور] هیچ انس و جنّی را از گناهش نپرسند (۳۹)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۴۰)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۴۰)
يُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِيمَاهُمْ فَيُؤْخَذُ بِالنَّوَاصِي وَ الْأَقْدَامِ (۴۱)
گناهکاران به نشانه هایشان شناخته می شوند، پس آنان را به موهای پیش سر و به پاهایشان می گیرند [و به آتش می اندازند.] (۴۱)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۴۲)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۴۲)
هَذِهِ جَهَنَّمُ الَّتِي يُكَذِّبُ بِهَا الْمُجْرِمُونَ (۴۳)
اين است همان جهنمى كه تبهكاران آن را دروغ مى خواندند (۴۳)
يَطُوفُونَ بَيْنَهَا وَ بَيْنَ حَمِيمٍ آنٍ (۴۴)
ميان [آتش] و ميان آب جوشان سرگردان باشند (۴۴)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۴۵)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۴۵)
وَ لِمَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ جَنَّتَانِ (۴۶)
و برای کسی که از مقام پروردگارش [که احاطه و تسلّط او بر ظاهر و باطن هستی است] بترسد دو بهشت است (۴۶)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۴۷)
پس كداميك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۴۷)
ذَوَاتَا أَفْنَانٍ (۴۸)
[دو بهشتی که] دارای درختان و شاخسارهای باطراوت و انبوه است (۴۸)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۴۹)\
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۴۹)
فِيهِمَا عَيْنَانِ تَجْرِيَانِ (۵۰)
در آن دو [باغ] دو چشمه روان است (۵۰)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۵۱)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۵۱)
فِيهِمَا مِنْ كُلِّ فَاكِهَةٍ زَوْجَانِ (۵۲)
در آن دو [باغ] از هر ميوه اى دو گونه است (۵۲)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۵۳)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۵۳)
مُتَّكِئِينَ عَلَى فُرُشٍ بَطَائِنُهَا مِنْ إِسْتَبْرَقٍ وَ جَنَى الْجَنَّتَيْنِ دَانٍ (۵۴)
[بهشتیان] بر بسترهایی که آستر آنها از حریر درشت بافت است، تکیه می زنند، و میوه های رسیده آن دو بهشت [به آسانی] در دسترس است (۵۴)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۵۵)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۵۵)
فِيهِنَّ قَاصِرَاتُ الطَّرْفِ لَمْ يَطْمِثْهُنَّ إِنْسٌ قَبْلَهُمْ وَ لَا جَانٌّ (۵۶)
در آن بهشت ها زنانی هستند که فقط به همسرانشان عشق می ورزند، و پیش از آنان دست هیچ انس و جنی به آنان نرسیده است (۵۶)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۵۷)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۵۷)
كَأَنَّهُنَّ الْيَاقُوتُ وَ الْمَرْجَانُ (۵۸)
گويى كه آنها ياقوت و مرجانند (۵۸)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۵۹)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۵۹)
هَلْ جَزَاءُ الْإِحْسَانِ إِلَّا الْإِحْسَانُ (۶۰)
مگر پاداش احسان جز احسان است (۶۰)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۶۱)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۶۱)
وَ مِنْ دُونِهِمَا جَنَّتَانِ (۶۲)
و جز آن دو بهشت، دو بهشت دیگر [هم] هست(۶۲)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۶۳)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۶۳)
مُدْهَا مَّتَانِ (۶۴)
آن [دو بهشت دیگر] در نهایت سرسبزی اند (۶۴)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۶۵)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۶۵)
فِيهِمَا عَيْنَانِ نَضَّاخَتَانِ (۶۶)
در آن دو بهشت دو چشمه همواره جوشان و در حال فوران است (۶۶)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۶۷)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۶۷)
فِيهِمَا فَاكِهَةٌ وَ نَخْلٌ وَ رُمَّانٌ (۶۸)
در آن دو ميوه و خرما و انار است (۶۸)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۶۹)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۶۹)
فِيهِنَّ خَيْرَاتٌ حِسَانٌ (۷۰)
در آنها زنانی نیکو سیرت و زیبا صورت اند (۷۰)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۷۱)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۷۱)
حُورٌ مَقْصُورَاتٌ فِي الْخِيَامِ (۷۲)
حوریانی که در سراپرده ها مستورند (۷۲)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۷۳)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۷۳)
لَمْ يَطْمِثْهُنَّ إِنْسٌ قَبْلَهُمْ وَ لَا جَانٌّ (۷۴)
دست هيچ انس و جنى پيش از ايشان به آنها نرسيده است (۷۴)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۷۵)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۷۵)
مُتَّكِئِينَ عَلَى رَفْرَفٍ خُضْرٍ وَ عَبْقَرِيٍّ حِسَانٍ (۷۶)
بر بالش سبز و فرش نيكو تكيه زده اند (۷۶)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (۷۷)
پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۷۷)
تَبَارَكَ اسْمُ رَبِّكَ ذِي الْجَلَالِ وَ الْإِكْرَامِ (۷۸)
خجسته باد نام پروردگار شكوهمند و بزرگوارت (۷۸)
فایل صوتی سوره الرحمن
سوره الرحمن، عروس قرآن
سوره الرحمن، که به عنوان عروس قرآن شناخته میشود، پنجاه و پنجمین سوره قرآن ( قرآن چیست ) است و در جزء ۲۷ واقع شده است. این سوره به نام «الرحمن» نام گذاری شده است که یکی از نامهای الهی است و از کلمات آغازین سوره برگرفته شده است. در مورد این که آیا این سوره در دوران مکی یا مدنی نازل شده است، اختلاف نظر وجود دارد.
سوره الرحمن،به دریافت نعمتهای الهی در دنیا و آخرت میپردازد، همچنین درباره برپایی روز قیامت و ویژگیهای آن و نحوه حسابگری اعمال صحبت میکند. خداوند در این سوره بعد از ذکر هر نعمت، از بندگان خود میپرسد که:
فَبأَیِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ؛ «پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را انکار میکنید؟»، و این جمله سی و یک بار در این سوره تکرار شده است.
امام جعفر صادق (ع) در روایتی بیان کردند که بعد از آیه، عبارت «لا بِشَیْءٍ مِنْ الائِکَ رَبِّ اُکَذِّبُ: پروردگارا هیچیک از نعمتهای تو را انکار نمیکنم» خوانده شود.
با توجه به برخی روایات، افرادی که سوره الرحمن را قرائت میکنند، خداوند به آنها توفیق شکرگزاری میدهد و اگر در همان روز یا شب فوت کنند، به عنوان شهید شناخته میشوند. در ایران، سوره الرحمن در مراسمهای فاتحهخوانی قرائت میشود.
معرفی سوره الرحمن
این سوره به عنوان الرحمن شناخته میشود، زیرا با کلمه “الرحمن” که یکی از نامهای الهی است، شروع میشود. نام دیگر آن “آلاء” به معنای نعمتهاست؛ زیرا در این سوره نعمتهای خداوند را فرا میخواند.
این سوره به عنوان عروس القرآن شناخته میشود، این لقب براساس روایاتی از حضرت محمد (ص) و امامان معصوم (ع) است. یکی از روایات نبوی آمده که هر چیزی عروسی دارد و سوره الرحمن عروس قرآن است.
ممکن است این سوره به خاطر برجستگی و زیبایی خاصی که در آن مشاهده میشود، به عنوان عروس شناخته شود. علامه طباطبائی، نویسنده المیزان ( علامه طباطبایی کیست )، سوره الرحمن را تنها سورهای میدانست که پس از بسم الله الرحمن الرحیم، با نام “الرحمن” از نامهای خداوند شروع میشود.
تعداد آیات و دیگر ویژگیها
سوره الرحمن دارای ۷۸ آیه، ۳۵۲ کلمه و ۱۶۴۸ حرف است. این سوره به لحاظ حجم در میان سورههای مفصل قرآن قرار میگیرد.
کوچک ترین آیه قرآن (به جز حروف مقطعه)، آیه ۶۴ سوره الرحمن است که درباره درختان بهشت در منتهای سبزی و خرّمی است، می باشد. (مُدْهَا مَّتَانِ )
شان نزول سوره الرحمن
بعضی از مفسران، عدم آشنایی مشرکان قریش با نام “رحمان” را علت نزول این سوره میدانند. زمانی که آیه ۶۰ سوره فرقان (که در آن به سجده برای خداوند رحمان اشاره شده بود) نازل شد، مشرکان از ” رحمان ” سوال کردند که کیست و چه است؟
بنابراین خداوند سوره الرحمن را فرستاد. برخی هم بر اساس یک روایت از امام صادق (ع) اعتقاد دارند که سوره الرحمن درباره اهل بیت نازل شده است.
فضیلت قرائت سوره الرحمن
با توجه به برخی گزارشها، اگر کسی سوره الرحمن را قرائت کند، خداوند به او رحم و مهربانی مینماید و باعث میشود که او توانایی شکرگزاری از نعمتهای الهی را کسب کند.
همچنین از طریق امام صادق(ع) منتقل شده است که اگر فرد پس از هر آیه «فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ» عبارت «لابشیء من الائک رب اکذب» را بگوید، و در آن روز یا شب از دنیا برود، به عنوان شهید شناخته میشود.
از جمله آثار و فضیلت سوره الرحمن، مقام شفاعت قاری آن در روز قیامت برای دیگران است.
در روایاتی بیان شده است که قرائت سوره الرحمن در نماز زیارت امام رضا، در رکعت دوم پس از سوره حمد توصیه شده است.
همچنین در سایر نمازهای زیارت نیز خواندن سوره الرحمن توصیه شده است.
خواندن سوره الرحمن برای آسان شدن امور سخت، درمان درد چشم و حفاظت از انسان توصیه شده است.
آیات مشهور سوره الرحمن
هَلْ جَزَاءُ الْإِحْسَانِ إِلَّا الْإِحْسَانُ ( آیه ۶۰ )
مگر پاداش نیکی جز نیکی است؟
در قرآن، خداوند به کسانی که از مقام پروردگارشان ترس دارند، دو بهشت با نعمتهای فراوان وعده داده است. این نشان میدهد که احسان خدا به دلیل ترس و تقوای آنهاست؛ زیرا آنان با ترس از خدا احسان میکنند و پاسخ این احسان، فقط احسان است.
بر اساس یک روایت از امام صادق (ع)، این آیه درباره مقایسه نیکوکاری و بدکاری مؤمن و کافر است؛ به این معنا که هر کس به دیگری نیکی کند، او باید جبران کند و راه جبران این نیست که به همان مقدار نیکی کند، بلکه باید بیش از آن باشد.
دلیل این عمل این است که اگر فرد دوم به همان اندازه فرد اول نیکی کند، عمل نیک فرد اول برتر است؛ زیرا او آغازگر نیکوکاری بوده است؛ بنابراین، فرد دوم باید بیشتر از فرد اول نیکی کند تا در ارزش احسان با یکدیگر برابر شوند.
يَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَ الْمَرْجَانُ ( آیه ۲۲)
از آن دو دریا لؤلؤ و مرجان بیرون می آید
در روایات از امام صادق (ع) و امام رضا (ع) نقل شده که منظور از دو دریا در آیه «مَرَّجَ الْبَحْرَیْنِ یَلْتَقِیَانِ؛ دو دریا را به گونهای ترتیب داد که با یکدیگر برخورد کنند»، امام علی (ع) و فاطمه (ع) بوده و منظور از لؤلؤ و مرجان در «یَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَ الْمَرْجَانُ؛ از هر دو دریا مروارید و مرجان برآید» نیز امام حسن (ع) و امام حسین (ع) است.
این تفسیر در آثار مفسران شیعه مانند مجمع البیان طبرسی و مفسران سنی مانند تفسیر الدر المنثور سیوطی آمده است.
محتوای این آیه در سوره فرقان آیه ۵۳ و سوره نمل آیه ۶۱ نیز گفته شده است.
همچنین در بیان شهودی منظور از این آیه، محل برخورد دو دریا در دانمارک ( در تصویر زیر )، در نقطهای که دریای بالتیک و دریای شمال همدیگر ملاقات میکنند، است. عالمان این قسمت از دریا را به عنوان مثالی برای آیه “مَرَّجَ الْبَحْرَیْنِ” میدانند که به مخلوط نشدن آب دو دریا اشاره دارد.
امید روشن هستم، از سال 96 پا به عرصه سایت گذاشتم. من یکی از علاقمندانِ حوزه سئو هستم و تلاش میکنم با علم سئو مطالب آموزشی بیشتری را در بستر وب منتشر کنم.
امید روشن هستم، از سال 96 پا به عرصه سایت گذاشتم. من یکی از علاقمندانِ حوزه سئو هستم و تلاش میکنم با علم سئو مطالب آموزشی بیشتری را در بستر وب منتشر کنم.
دیدگاهتان را بنویسید