امام حسن | زندگینامه امام حسن مجتبی
امام حسن | زندگینامه امام حسن مجتبی
حسن بن علی، نخستین فرزند حضرت علی (علیه السلام) و حضرت فاطمه (سلام الله علیها)، به عنوان دومین امام شیعیان و سبط اکبر پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلّم)، برخاسته از گل های الهی، چراغی است که راهنمایی و نهادهای الهی را در دل شیعیان منوّر میکند. ایشان مصداق حدیث ثقلین هستند.
حسن بن علی، دومین امام شیعه و بزرگترین فرزند امام علی (علیهالسّلام) و حضرت فاطمه (سلاماللهعلیها)، نخستین نگاه به زندگی را در نیمه ماه رمضان سال سوم هجرت، در شهر مدینه آغاز کرد.
ایشان، در سن ۳۷ سالگی، مسئولیت امامت و خلافت را به عهده گرفت و به مدت ۱۰ سال، هدایت و رهبری امت را بر عهده داشت.
در سال ۴۱ هجری قمری، با معاویه صلح کرد و این صلح، فصلی از زندگی پرفراز و نشیب امام حسن (علیهالسلام) بود.
امام حسن به همراه برادرش امام حسین در جنگ صفین، در کنار پدرشان امام علی حضور داشتند.
بعد از امام علی، دورهٔ حکومت امام حسن (علیهالسلام) شش ماه و سه روز به طول انجامید.
پس از صلح، امام حسن به مدینه بازگشت و به مدت ۱۰ سال در این شهر زندگی کرد. اما در سال ۵۰ هجری، در پی توطئههای معاویه، ایشان توسط مسمومیت، در سن ۴۸ سالگی به شهادت رسیدند و در قبرستان «بقیع» در مدینه به خاک سپرده شد.
این اتفاق یکی غمانگیز صحنهٔ تاریخ اسلام به شمار میرود.
ولادت امام حسن
حسن بن علی، دومین امام شیعیان با علم و ایمانی برتر، به عنوان بزرگترین فرزند امام علی و حضرت فاطمه، در نیمه ماه مبارک رمضان، سال سوم هجرت، در شهر مدینه به دنیا آمد.
این نسل پاک سبط اکبر پیامبر بزرگ اسلام، با دانش و پاکدامنی، نقطه ایجاد آرامش و امید در دل مسلمانان بود.
به یقین، در کتب شیعه و سنی، اظهارات دیگری نیز در این زمینه ثبت شده است که با اعتقاد عموم متفاوت است؛ به عنوان مثال، برخی منابع تولد ایشان را در سال دوم هجرت نسبت دادهاند.
از جمله آداب اسلامی درباره نوزاد، میتوان به گفتن اذان و اقامت آن در گوش راست و چپ اشاره کرد که پیغمبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلّم) این سنت را به اجرا درآوردند، و پس از تحویل این کودک گرامی به دستان حضرت، در گوش راست او اذان و در گوش چپش اقامت خواندند.
در هفتمین روز تولدش، با اختصاص یک گوسفند به عنوان عقیقه، یکی از رانهای آن را به قابله اهدا کردند.
پیغمبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلّم) دستور دادند که در روز هفتم، موی سر نوزاد تراشده و هم وزن آن به نقره به صورت صدقه داده شود. سپس، بر سر نوزاد عطر «خلوق» مالیدند.
ایشان در ادامه به مذمت از رسم و سنت مرسوم زمان خود پرداختند که خون بر سر نوزاد میمالیدند و در حدیثی به اسماء فرمودند:
«یا اسماء الدم فعل الجاهلیه؛ ای اسماء مالیدن خون بر سر نوزاد از کارهای زمان جاهلیت است!»
نام گذاری امام حسن
در خلق و خوی پیامبر و اهل بیت (علیهم السلام)، انتخاب نام های نیکو و خوشایند برای فرزندان به عنوان حقوق ابتدایی آنان حساب شده و خود رسول خدا (صلی الله علیهو آله و سلّم) نیز این اهمیت را بیان کرده بود. از این رو، در لحظهی به دنیا آمدن سبط اکبر پیامبر، همگان در تدبیر انتخاب نام زیبا و معنیدار برای کودک بودند.
در بین شیعه و سنی، اجماع بر این است که انتخاب نام برای امام حسن و امام حسین (علیهما السّلام) به مشی و دستور الهی باز میگردد و بر اساس بیان پیامبر اسلام (صلی الله علیه وآله و سلّم) نام “حسنین” برای امام حسن (علیه السّلام) و امام حسین (علیه السّلام) برگزیده شده است.
با توجه به برخی از منابع تاریخی و روایی، اطلاعات حاکی از آن است که قبل از اینکه مردم جزیره عرب با نامهای حسن و حسین آشنا شوند، این دو نام به واسطه وحی الهی به پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلّم) فرستاده شدند.
این وحی، به منظور نامگذاری فرزندان علی (علیه السّلام) و فاطمه (علیه السّلام) به این دو نام عزیز اراده شده بود.
در گزارشهای فراوانی از طریق منابع اهل سنت آمده است که نامهای گرانقدر «حسن» و «حسین» در دوران جاهلیت تاریخی وجود نداشتهاند و این دو نام نیکوکار از جمله نامهای بهشتی بودهاند.
در کتاب عبقات الانوار، روایتی به چشم میخورد: آن روز که امام حسن (علیه السّلام) به دنیا آمد، جبریل (علیه السّلام) بر فراز رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلّم) نازل شد و فرمود: «ای محمد! خدای عالمان به تو سلام میفرستد و میفرمایند که علی (علیه السّلام) برای تو همانند هارون برای موسی است، اما بعد از تو هیچ نبیای نخواهد بود.
بنابراین این پسر خود را به نام پسرهای هارون شبّر و شبّیر یعنی حسن و حسین نامگذاری کن.»
کنیه و القاب امام حسن
کنیه و القاب امام حسن، «ابومحمد» و «ابوالقاسم» بودهاند و در طی زندگیشان، القابی چون مجتبی (برگزیده)، سَیّد (سرور) و زَکیّ (پاکیزه) به ایشان اختصاص یافته است.
القابی که میان حَسَنَین به اشتراک گذاشته میشوند، از جمله «سیّد شباب اهل الجنة» و «ریحانة نبیّ الله» و «سبط» میباشد. در یک روایت از پیامبر(ص) آمده است: «حسن یکی از اسباط است».
واژه “سبط” در روایات و برخی آیات قرآن به مفهوم امام و نقیبی تلقی شده است؛ شخصیتی که از سوی الهی برگزیده شده و از نسل پیامبران آمده است.
اوصاف جسمانی امام حسن
زیبایی چهره و قدرت اندام در سلسله نسل پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم)، زبان زد عام و خاص بود.
هر که به او نگاه میانداخت، سیمای محمد و علی (علیهما السلام) را در وی مشاهده میکرد و در زیبایی او، در جلوه ویژه این دو شخصیت، محو و مسحور میشد.
ابن صبّاغ مالکی درباره زیبایی صورت و اعضای حسن بن علی (علیه السّلام) طیفی از توصیفات میآورد:
چهره حضرت حسن (علیه السّلام) به رنگ سفیدی با ترکیبی از سرخی بود، چشمانش سیاه، درشت و گشاده، گونههایش هموار، موی نرم در وسط سینه، ریش پر و فراوان، پشت گوشش پرمو، گردنش کشیده و براق همچون شمشیر نقره، مفاصل درشت و دو شانهاش پهن و دور از یکدیگر؛ او انسانی با چهارشانه و قد متوسط بود، چهرهای که نیکوترین آرایش را به خود داشت و ریش خود را با خضاب سیاه رنگ میآراست، موهایش پرچین و کوتاه و قد و قامت او رسا بود.
واصل بن عطا بازگو کرده است: چهره حسن بن علی (علیهالسّلام) همچون زیبایی چهره انبیا بوده و هیئت و شکل او همچون هیات حضور ملوک و امرا بوده است.
شباهت امام حسن به پیامبر اسلام
امام حسن (علیه السّلام) شبیهترین مردم به رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) در خوی، رفتار و سیادت بودند. از زبان پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلّم) به این صورت نقل شده است:
“ای حسن، تو از جهت آفرینش (صورت) و اخلاق (سیرت و رفتار) شبیه من هستی.”
ایشان قد متوسطی داشت و محاسن زیبای فراوانی داشته و به رنگ سیاه خضاب میآراست.
فضائل امام حسن
دامنه شخصیت بینظیر امام حسن مجتبی (علیه السّلام) مانند سبط اکبر پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلّم)، وسیع و گسترده است.
این اعتلای شخصیت، با آثار و نشانههای بیشمارش که در تمام کتب حدیث، تراجم، سیره، تاریخ و مناقب ظاهر شده، همواره مورد توجه و تحلیل قرار گرفته است. امام حسن (علیه السّلام) به عنوان یکی از اصحاب کساء و فرزندان عظام آل عبا، جایگاه ویژهای در خاندان پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلّم) دارد.
آیات فراوانی در شأن امام حسن (علیه السّلام) نازل شده و ارزش اخلاقی و فرهنگی ایشان در تمام ابعاد زندگی اسلامی برجسته است.
در طی مباهله، پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلّم) با فرمان الهی، امام حسن، امام حسین، حضرت علی، و فاطمه (علیهم السّلام) را به همراه به خود برد.
آیه تطهیر، ذوی القربی، اولی الامر و سایر آیاتی که در ارتباط با ائمه اطهار و امام مجتبی (علیهالسّلام) نازل شدهاند، به عنوان نمادی از فضیلت و ارتقاء اهل بیت (علیهم السّلام) ذکر شده و نقش بزرگی در تحکیم ارزشهای اخلاقی و معنوی دارند.
در آثار اهل سنت نیز از بسیاری از فضایل و مناقب حضرت امام مجتبی (علیه السّلام) که از بیانات پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) است.
در اینجا، یک نگاه خاص به بخشی از افتخارات این حضرت ارائه میشود.
علم لدنی
• در حدیثی پیامبر خدا در خصوص امام حسن فرمودند:
اگر قرار بود عقل به صورت یک انسان تجسم پیدا کند، به صورت امام حسن (علیهالسّلام) ظاهر میشد.
• امام علی (ع) درباره فرزندش امام حسن (علیهالسّلام)، پس از گوش دادن به سخنان او در ملاقات با ابوسفیان – هر چند او هنوز کودک چهارساله نیز نبود – با اظهار سپاس خود نسبت به الطاف الهی افزود:
خدا را شکر که در خاندان پیامبر خدا، فردی را مانند یحیی بن زکریا برآورده ساخته است، که خداوند درباره او فرمود: ما به او در کودکی علم و دانش دادیم.
• در روایتی نیز آمده است: معاویه، به امام حسن مجتبی (علیه السّلام) بیان کرد:
شنیدهام رسول خدا (صلی الله علیه و اله و سلّم) مقدار خرمای درخت را میدانست، آیا چیزی از آن علم در نزد شما هم وجود دارد؟ شیعیان شما چنین میپندارند که شما به همه چیز؛ آنچه در زمین است و هر چه در آسمان است آگاهی دارید.
حضرت فرمود: پیامبر خدا (ص) مقدار وزن و پیمانه درخت خرما را میگفت و من عدد آن را میگویم.
معاویه گفت: این درخت خرما چند عدد خرما دارد؟
حضرت فرمود: چهار هزار و چهار عدد.
دانههای خرما را شمردند و دیدند همان مقدار است که حضرت فرموده است.
زیارت کعبه
• امام حسن (علیهالسّلام) تعداد زیادی برای سفر حج و مراسم عید قربان، پیاده رفته و برخی از منابع به ۲۰ سفر و برخی دیگر به ۲۵ سفر اشاره کردهاند.
از میان این روایات، حاکم نیشابوری، یکی از دانشمندان اهل سنت، با استناد به سند خود از عبدالله بن عبید روایت کرده که امام حسن (علیهالسّلام) در واقع ۲۵ بار پیاده به سفر حج رفته، همراه با مرکبهای راهوار و بدون سوار، این مسافت را طی نموده است.
شجاعت و شهامت امام حسن
گمان برخی افراد است که میزان شجاعت امام حسن (علیهالسّلام) کمتر از سایر ائمه بوده است. به منظور روشن کردن این اشتباه، به برخی از نمونههای شجاعت و دلیری این حضرت اشاره میشود:
• با آغاز حکومت امام علی (علیهالسّلام)، توطئه ها و ناسازگاری ها آغاز شد. نخستین طغیان، جنگ جمل نام داشت که با بهانهای به نام خونخواهی علیه عثمان برگزار شد. شعلههای این جنگ، آسمان را فرو گرفت.
امیرمؤمنان (علیهالسّلام) پسرش محمد بن حنفیّه را فراخواند و نیزه خود را به دست او داد و اظهار کرد: “برو، شتر عایشه را نحر کن.”
محمد بن حنفیّه با نیزه در دست حمله آغاز کرد، اما تلاشهای دیگرانی که با دشواری اطراف شتر عایشه را نگه داشته بودند، او را مهار کردند. او چندین بار به حمله پرداخت، اما نتواست خود را به سمت شتر برساند. مجبور به پذیرش ناتوانی، به سوی پدر رفت. امام نیزه را باز پس گرفت و به حسن (علیهالسّلام) سپرد. حسن (علیهالسّلام) نیز آن را به سوی شتر کشید و پس از گذر اندکی، به سمت امام بازگشت، در حالی که نوک نیز از خون آعشته بود. محمد حنفیّه با شتری که نحر شده بود و نیزهای پر از خون احساس شرمندگی کرد.
امیر المؤمنین فرمود: “تو نباید شرمنده شوی؛ زیرا او فرزند گرامی پیامبر (ص) است، و تو فرزند علی (علیهالسّلام) هستی.”
• امام مجتبی (علیهالسّلام) هرگز در ابراز حق و حمایت از حرمت اسلام نرمش ورزی نمیکرد. او علنی از اقدامات مخالف اسلامی معاویه انتقاد میکرد و بدون تردید و با شجاعت، سوابق تاریخی ناپسند و ننگین معاویه و سلسله حاکم بنیامیه را آشکار میساخت.
مناظرات احتجاجهای قاطع حضرت مجتبی (علیه السّلام) با معاویه و گروههای حمایتی او، از جمله عمرو عاص، عتبه بن ابی سفیان، ولید بن عقبه، مغیره بن شعبه، و مروان حکم، گواه این واقعیت است.
همسران و فرزندان امام حسن
در خصوص تعداد فرزندان حضرت امام مجتبی (علیهالسّلام) اختلاف نظر وجود دارد. شیخ مفید تعداد آنها را پانزده تن بیان میکند.
اما شیخ طبرسی تنها نه پسر و هفت دختر را به امام نسبت میدهد.
از طرف دیگر، ابن جوزی، ابن هشام و واقدی تعداد فرزندان حضرت را به پانزده پسر و هشت دختر اعلام میکنند و نیز نامهای آنان را ذکر مینماید.
علامه مجلسی به امام (علیهالسّلام) یک فرزند به نام ابوبکر اضافه مینماید. اما شیخ مفید این فرزند را همان عبداللّه معرفی میکند که در کربلا به شهادت رسیده است.
تا جایی که مشخص است، امالحسین همسر عبدالله بن زبیر بود، ام عبدالله به همسری امام سجاد (علیه السّلام) و ام سلمه به همسری عمرو بن منذرین زبیر پیوست. از فرزندان امام حسن (علیهالسّلام)، چهار نفر به نامهای حسن مثنی، زید، عمر و حسین اثرم فرزندانی داشتند.
نسل حسین اثرم و عمرو به زودی از بین رفت و تنها نسل حسن مثنی و زید بن حسن باقی ماند.
اولاد امام حسن به عنوان “سادات حسنی” شناخته میشود. افراد زیادی از این نسل در گذر تاریخ، در حوزهٔ جنبشهای اجتماعی و سیاسی فعالیت داشتهاند.
در قرون دوم و سوم، قیامهایی علیه حکومت عباسی را انجام داده و حکومتهایی را در انحراف از مسیر اصلی در مناطق مختلف کشورهای اسلامی بر پا کردهاند.
این سلسله از سادات در برخی نقاط چون مراکش به عنوان شُرَفاء شناخته میشوند.
تمامی تاریخنگاران، چه از جامعهٔ شیعه و چه از جامعهٔ سنی، با همهٔ تحقیقاتی که انجام دادهاند، به حداکثر تعداد سیزده همسر امام حسن (علیهالسّلام) دست یافتهاند.
در زیر به این سیزده نفر از همسران ایشان اشاره میشود:
1- خوله، دختر منظور بن زیاد فزاری، از زنانی بود که به عقل و کمال خود معروف بود. پیش از ازدواج با امام حسن (علیه السّلام)، به همسری محمد بن طلحه درآمد و از این ازدواج سه پسر به دنیا آورد.
پس از کشته شدن محمد بن طلحه در جنگ جمل و گذشت مدتی، خواستگاران بسیاری برای او ظاهر شدند، اما او به دلیل علاقه به ازدواج با سبط اکبر رسول اسلام، امام حسن (علیه السّلام)، به دیگران درخواست رد داد و با امام حسن (علیه السّلام) ازدواج نمود.
حاصل این ازدواج حسن بن حسن (حسن مثنی) بود. این بانو تا آخرین لحظات عمر امام حسن (علیهالسّلام) افتخار حضور در کنار ایشان را داشت.
همچنین ایشان بعد از شهادت امام حسن (علیهالسّلام) نیز با اندوه و بیتابی فراوان، همواره به یاد امام و همسر خویش بودند.
2- جُعده، دختر اشعث بن قیس کِندی، همان فردی که زهر بر امام حسین (علیهالسلام) نوشاند و باعث شهادت ایشان گردید.
3- عایشه خثعمیه، از زنانی بود که امام (علیهالسّلام) در دوران زندگی پدرش، امیرالمؤمنین (علیه السّلام)، با او ازدواج کرد.
اما پس از شهادت امیرالمؤمنین (علیه السّلام)، عایشه به نزد امام حسن (علیهالسّلام) آمده و با شماتت به آن حضرت گفت:
“لتهنئک الخلافه؛ خلافت بر تو مبارک باد!”
امام (علیهالسّلام) به دلیل این عمل، او را طلاق داد.
4. امّ کلثوم؛ دختر فضل بن عباس بن عبدالمطلب؛
5. امّ اسحاق؛ دختر طلحه بن عبیداللّه تیمی؛
6. امّ بشیر؛ دختر ابومسعود عقبه بن عمر انصاری خزرجی؛
7. هند بنت عبدالرحمن؛ دختر عبدالرحمن بن ابی بکر؛ که در بحار با نام حفصه آمده است.
8. زنی از قبیله عمرو بن اهیم منقری؛
9. زنی از خاندان بنیثقیف؛
10. زنی از خاندان علقمه بن زراره؛
11. زنی از قبیله بنیشیبان؛ که به جهت هم فکری با خوارج، طلاق داده شد.
12. نفیله ( امّ ولد) و یا رمله؛ که مادر قاسم بن حسن (علیهالسّلام) است؛
13. زینب؛ دختر سُبَیْع بن عبداللّه؛ که احتمالا در بحار بصورت هند دختر سهیل ضبط گردیده است.
( حضرت زینب نیز خواهر تنی امام حسن هستند که با دختر سبیع تشابه اسمی دارند. )
لازم به تذکر است که همه این زنان همزمان همسر آن حضرت نبودهاند؛ بلکه بعد از درگذشت برخی از ایشان، حضرت با دیگران ازدواج نمودهاند.
مورخان با کلیه دقت و تحقیقاتی که در زندگی ائمه انجام دادهاند، تنها از نام و نشان ۱۳ همسر گزارش دادهاند، که از این تعداد نام ۴ نفر مشخص نیست و تنها اطلاعاتی درباره قبیلهشان ذکر شده است.
امام حسن در آیات قرآن
گرچه نام امام حسن (علیهالسلام) همچون نام پدر گرامیشان، حضرت علی (علیه السلام)، و سایر اهل بیت، بهطور ظاهری در قرآن ذکر نشده است، اما با توجه به پاکی، مطهری، و الهیّتی که به ویژگیهای شخصی ایشان متصل است، برخی آیات قرآن به تمجید از این شخصیت الهی اختصاص یافتهاند.
1. آیه مباهله
۲. آیه تطهیر
۳. آیه مودت
۴. سوره انسان
۵. آیه اولی الامر
۶. آیه فتلقی آدم
۷. آیه ان الابرار
دوران کوتاه خلافت امام حسن
امام مجتبی (ع) از تاریخ ۲۱ رمضان سال ۴۰ق به خلافت رسید و در طول ۶ الی ۸ ماه، مقام خلیفهی اسلامی را بر عهده گرفت.
بر اساس حدیثی منسوب به پیامبر (ص)، اهل سنت ایشان را به عنوان آخرین خلیفه از خلفای راشدین شناختهاند. خلافت ایشان با بیعت مردم عراق و همراهی سایر سرزمینهای اطراف، نخستین قدمهای خود را در راستای هدایت و اصلاح امت اسلامی نهاد.
مطالعه بیشتر
آیا میدانستید حضرت علی (ع) در قبر حضرت نوح مدفون است؟
اهالی شام تحت رهبری معاویه، با خلافت او مخالفت کردند.
معاویه همراه با سپاهیانی از شام، به سوی عراق حرکت کرد و در این مسیر با اهل عراق به جنگ پرداخت.
این نبرد در نهایت به امضاء یک صلح و واگذاری خلافت به معاویه، که او را نخستین خلیفه اموی ساخت، انجامید.
گزارشها درباره مضامین صلحنامه از جهات مختلفی بیان گردیده است.
از جمله شایعترین مفاد آن، واگذاری خلافت به معاویه با شرط اجرای آن بر اساس کتاب خدا، سنت پیامبر (ص) و سیره خلفای نخستین میباشد، و همچنین عدم تعیین جانشین برای خود و تضمین امنیت تمامی مردم، از جمله شیعیان علی (ع). شیخ صدوق اظهار داشته است که امام حسن (ع) در لحظه واگذاری خلافت به معاویه، تنها زمانی با او بیعت کردهاند که او را امیر المؤمنین نامیده نشود.
امام حسن (ع)، با وجود انعطاف در قبول خلافت، همچنان به عنوان امام بزرگ شیعیان شناخته میشد. حتی افرادی که به صلح او اعتراض داشتند، هرگز حقیقت امامت او را انکار نکردند و او تا آخرین لحظه عمر خود، رهبر بزرگ و نخستین فرهنگ خاندان پیامبر بود.
شهادت امام حسن
در انواع منابع شیعه و اهل سنت آمده است که امام حسن (ع) با زهر و خوردن از آن، به شهادت رسید.
بر اساس برخی گزارشها، او را چندین بار مسموم کرده بودند، اما ایشان از مرگ در چندین موقعیت نجات یافته بود.
اما در نهایت مورد آخر که به شهادت ایشان منجر شد.
شیخ مفید ذکر کرده است که معاویه به منظور بیعت گرفتن برای پسر خود یزید، مبلغ صد هزار درهم را به عنوان جایزه برای جعده دختر اشعث بن قیس (همسر امام حسن(ع)) ارسال نمود.
او به این زن وعده داد که در ازای مسموم کردن همسرش، او را به ازدواج با یزید خواهد آورد.
این حادثه در منابع اهلسنت به نام جعده به عنوان قاتل حسن بن علی(ع) ذکر شده است.
به بیان کتب البلاذری، جعده با نیرنگ پدرش، به ازدواج با امام حسن مجتبی (علیهالسّلام) درآمد.
اطلاعات تاریخی نشان میدهد که معاویه با وعدههای مالی و ازدواج با یزید، جعده را به قتل امام حسن (علیهالسّلام) تحریک کرد.
پس از مسمومیت حسن، معاویه وفا به وعدههای مالی کرد اما از ازدواج با یزید منصرف شد و به جعده گفت: میترسم فرزندم یزید را همانند حسن بن علی به قتل برسانی!
این رویدادات مطابق پیشبینی امام مجتبی (علیهالسّلام) بوده که میفرمود: “معاویه تو را فریب داده و وفاداری نخواهد کرد. تو همسری بهتر از من نخواهی یافت.”
جعده پس از اقدام مسمومیت، مورد لعن و نفرین امام قرار گرفت و به گفتهها، بیماری و مرگ دردناکی داشت.
در روایتی از امام صادق (علیهالسّلام) به آن اشاره شده است. ایشان فرمودند:
به راستی که خود اشعث در خون امیرالمؤمنین شرکت جست، و دخترش جعده امام حسن را مسموم کرد، و پسرش (محمد بن اشعث) در خون حسین شرکت جست.
تاریخ شهادت امام حسن
در آثار مورخان و علمای اسلام، شهادت امام مجتبی (علیهالسّلام) به دلیل مسمومیت توسط زهری که از دست معاویه بن ابی سفیان به او داده شد، به عنوان یکی از واقعههای مشهور مطرح است.
این واقعه در روز پنجشنبه، ۲۸ صفر سال ۵۰ هجرت، زندگی امام را در سن ۴۸ سالگی به پایان رساند.
شهادت چیست؟ شهادت بالاترین مرتبه مرگ است که همه ائمه اطهار به ویژه امام حسن با نیت فی سبیل الله و در راه خدا شهید شدند.
تشییع و خاکسپاری
با توجه به گزارش شیخ طوسی، امام حسن (علیهالسّلام) در وصیتی به برادرش، امام حسین (علیهالسّلام)، خواسته بود که پس از درگذشت، جسمش را در کنار مزار پیامبر اکرم به خاک بسپارند. اما اگر کسانی این اقدام را سازگار ندانند، وی پافشاری نکند و جلوی ریختن خونی را بگیرد.
هنگام حمل جسم پاک امام حسن (علیهالسّلام) برای دفن در نزدیکی قبر رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم)، جمعیت به قدری افزایش یافته بود که حتی جایی برای سوزن انداختن نبود. عایشه اعتراض کرد و از دفن امام حسن (علیه السّلام) در کنار پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلّم) ممانعت کرد.
در آن لحظات دردناک، جنازهی امام حسن مظلوم (علیه السّلام) با احترام و حنان به سوی بقیع حمل شد و در کنار قبر جدهاش، فاطمه بنت اسد (سلام الله علیهم)، به خاک سپرده شد.
امید روشن هستم، از سال 96 پا به عرصه سایت گذاشتم. من یکی از علاقمندانِ حوزه سئو هستم و تلاش میکنم با علم سئو مطالب آموزشی بیشتری را در بستر وب منتشر کنم.
امید روشن هستم، از سال 96 پا به عرصه سایت گذاشتم. من یکی از علاقمندانِ حوزه سئو هستم و تلاش میکنم با علم سئو مطالب آموزشی بیشتری را در بستر وب منتشر کنم.
دیدگاهتان را بنویسید